Het is werkelijk niet te geloven, in heel Europa is het slecht weer behalve in Nederland. Tot  op het laatste moment voor vertrek zoeken we naar een plaats waar ze én bergen hebben én het waarschijnlijk droog zal zijn. Uiteindelijk kiezen we voor Oostenrijk waar de voorspelling voor de komende dagen in ieder geval in het noorden redelijk is. We rijden ‘s nachts en na wat oponthoud onderweg komen we ‘s ochtends aan in Reutte waar we bij de plaatselijke VVV een onderkomen zoeken. Het wordt Panoramahotel Talhof in het naburige Wångle. Een prima hotel maar wel met een vrij hoog bejaardengehalte; wat kan ons dat schelen, lekker rustig ‘s avonds. Nadat we de kamers ingeruimd hebben en wat hebben gegeten, trekken we de fietskleding aan voor ons eerste ritje. De omgeving spreekt niet heel erg tot de verbeelding, er zijn weinig leuke rondjes te fietsen maar het is droog en we hebben bergen. We starten over een brede maar vrije rustige weg en fietsen richting het zuiden langs het water tot het dorpje Starzach waar we linksaf slaan naar de Bergwang Namloser Landstrasse. Hier is het mooi en rustig en fietsen we door een bosrijke omgeving. Onderweg stoppen we bij een restaurantje in de middle of nowhere waar we ons de koffie met apfelstrudel prima laten smaken. We vervolgen onze weg richting Kelmen vanwaar de klim richting Berwang begint. De percentages stellen niet zo veel voor maar voor de eerste dag is het prima. We steigen van 900 m naar 1375 m en net onder de top wordt het wat steiler. Dan volgt een afdaling van een km of 5 waarna het nog een paar km steigt naar Berwang, een klein ski-oord. We komen op de Reschenpass uit en dalen terug naar Reutte. Omdat we nog wat verder willen fietsen raadplegen we de kaart en slaan we af naar de Plansee. Ook hier is de omgeving mooi en klimmen we lichtjes tot aan het einde van het meer. Daar keren we om en fietsen we terug naar het hotel. Lekker douchen, een biertje en ‘s avonds schuiven we aan voor een prima diner in het hotel.

De enige pass van naam in de omgeving is de Hahntenjoch-Strasse, een klim van 15 km tot 1884 m. In mijn ‘fietsbijbel’, 100 Alpenpasse mit dem Rennrad, boezemt de klim toch enige angst in want de eerste 2 km zouden rond de 18 % zijn. Nadat we in het hotel genoten hebben van het uitgebreide ontbijt vertrekken we om 09.45 uur. Het eerste stuk is hetzelfde als gisteren, een alternatief is er niet. Bij Starzach gaan we nu rechtdoor tot Elmen waar de klim van de Hahntennjoch begint. Wat schetst onze verbazing, niks 18 % ! Het eerste stuk ligt rond de 9 a 10 % en is prima te fietsen. Na de eerste km’s valt de groep uiteen en fietst één ieder in z’n eigen tempo omhoog. Toch is er voorin wel strijd tussen Reinier, Ron, Huub en Guus, we kunnen het niet laten. Pieter Bas en Rob volgen op gepaste afstand. Onderweg is het fraai en genieten we van de mooie omgeving. Deze pas is een typische verbindingsweg tussen het Lechtal en het Inntal waar het vrij rustig is. Het laatste gedeelte van de klim valt toch wat tegen en is steiler dan verwacht. Reinier probeert Guus op dit stuk nog een loer te draaien maar dat laat hij niet gebeuren. Ron komt als 3e boven, dan Huub, Pieter Bas en Rob. Na wat foto’s dalen we in het spoor van wat motorrijders (tot grote irritatie) die ons lossen op het moment dat zij op een recht stuk echt gas kunnen geven. Na de lekkere afdaling komen we in Imst waar we een lunchplek zoeken en genieten van een heerlijke pasta op het terras. Na de lunch fietsen we naar Nassereith waar we beginnen aan de 2e klim van de dag, de Fernpass. Dit zijn niet de beklimmingen waar we voor komen. De Fernpass is een drukke doorgaande weg met veel vrachtverkeer. Door stinkende uitlaatgassen fietsen we naar de top die ligt op 1216 m. In de afdaling van de Fernpass zien we op het laatste moment gelukkig het bordje ‘verboden voor fietsers’ en kunnen we via een mooiere zijweg naar Lermoos fietsen. In Heiterwang pakken we nog een collaatje op het terras en dan splitsen we want Huub heeft het gehad en wil via de kortste weg terug naar het hotel. Met z’n vieren pakken we een extra klim waarvan op de kaart wordt aangegeven dat deze eindigt in Reutte. Helaas, de klim is leuk maar na een korte afdaling blijkt dat we niet verder kunnen. We moeten dezelfde weg terug zodat we weer op de Fernpass komen, dalen het laatste stukje naar Reutte en komen bij het hotel waar Pieter Bas en Huub al lekker achter een biertje zitten. We doen gezellig mee en bespreken de plannen voor morgen. De weersvoorspelling is ronduit slecht en we besluiten om de volgende dag op tijd te vertrekken om ergens in Duitsland een vervolg aan onze trip te geven.

Het is inderdaad een grauwe grijze trieste aanblik als we de volgende dag wakker worden. Het is goed om te verkassen want het vooruitzicht om de hele dag in regen en kou te fietsen is niet echt prettig. Na het ontbijt stappen we in de auto en spreken af om richting Nederland te rijden om onderweg ergens te stoppen om nog een stuk te fietsen. Op de gok wordt het uiteindelijk het Rhongebied in de buurt van Wurzburg, voor ons volledig onbekend terrein. Bij de benzinepomp een kaart van de omgeving gekocht, de auto aan de rand van een klein dorp geparkeerd en trappen maar. Onbekend maakt vandaag niet onbemind want het is hier best mooi. Een hele rustige omgeving, vergelijkbaar met de Ardennen of de Eifel. We slaan op de gok maar wat weggetjes in, rijden rond met af en toe een blik op de kaart en deels op het Garmin navigatiesysteem van Pieter Bas. Aan het eind van de middag fietsen we een weg in die eigenlijk verboden is (iets van de Bundeswehr), maar het is een weggetje op de kaart dat voor ons belangrijk is om terug te komen bij de auto. Het is er unheimisch, we komen langs uitkijktorens uit de WO II en op een gegeven moment langs allerlei barakken. Zou hier nog iemand zijn...?? Het voelt niet lekker en zijn ook blij dat we  na een km of 5 weer op een doorgaande weg uitkomen. Hier eten we nog wat in een restaurant en fietsen dan terug naar de auto’s. Het is inmiddels al kil geworden en in een flink tempo draaien we kop over kop. Reinier knalt in een afdaling nog bijna uit een scherpe bocht en we zien hem zo tegen een schuurdeur geplakt zitten. Het gaat uiteindelijk net goed. Even wordt nog overlegd om er nog een dag in de Ardennen aan vast te plakken maar de moraal is er wel af, we gaan naar huis. Uiteindelijk vallen de 3 dagen nog mee, het was in ieder geval droog maar we hadden ons meer voorgesteld van deze dagen. Volgende jaar beter.